In het laatste jaar van mijn relatie merkte ik dat ik mezelf terugtrok en ik nooit mijn diepste gevoelens uitte naar mijn ex-vriendin uit angst dat ze mij zou afwijzen op “mij” en mijn behoeftes. (Ik ben een man die behoefte heeft aan nabijheid en diepgang). Doordat ik mijzelf te weinig uitte binnen de relatie, ging ik emotioneel op afstand staan van mijn ex en stortte ik mijzelf op een andere relatie, waar ik niet geconfronteerd werd met mezelf en mijn diepste behoeftes. Zo’n affaire komt natuurlijk een keer uit. Door schaamte nam ik geen initiatief om haar te vertellen wat er bij mij leefde en wat ik buiten de relatie deed. Dit maakte doorgaan met elkaar vanuit mijn perspectief onmogelijk. Ik vond het moeilijk om te erkennen dat ik mezelf binnen de relatie te weinig had laten zien en dat mijn ex-vriendin daar niet medeverantwoordelijk voor was. Nu ik verantwoordelijk was voor mijn eigen aandeel, was ik ook de enige die daar wat aan kon doen en niet “zij”.
In het begin van de therapie hield ik mij vaak op de achtergrond om zo te ontsnappen aan de confrontatie met “Annelies”, zij was eigenlijk een spiegel van mijn gedrag. Gedurende mijn therapiesessies kreeg ik opdrachten mee van Annelies, om mijn koppigheid, waardoor ik geen verantwoordelijkheid wilde nemen voor mijn eigen gedrag, aan te vechten. Ik kreeg bijvoorbeeld 10 à 25 kg stenen te dragen als fysieke uiting van de schaamte en ballast die ik toen al een jaar met mij meedroeg. Ik droeg dus letterlijk liever dat gewicht mee, dan dat ik erkende dat ik zelf iets te doen had aan de situatie die ik mede zelf had gecreëerd! Ik ondervond aan den lijve hoe ik mezelf in de weg zat, in acceptatie van mijn eigen gedrag en de consequenties daarvan. Met zulke oefeningen maakte ik mij heel bewust dat ik zelf bepaal hoelang ik vasthoud aan mensen/situatie waar ik geen controle over heb en dat ik alleen mezelf kwets door ze/situaties niet los te laten.
Tijdens de therapie werd duidelijk dat mijn coping wat betreft het vermijden van confrontaties sterk was gevormd door de scheiding mijn ouders, rond 8-jarige leeftijd, waar ik had ervaren dat confronteren en ruzie gelijk stonden aan het kapotgaan van de relatie en dat wilde ik koste wat het kost voorkomen. Door deze overtuiging vluchtte ik weg van elke vorm van confrontatie bij iedereen die dichtbij stond, want op afstand kan niemand mij kwetsen en blijft alles zoals het is.
De echte drijfveer van deze opstelling was in essentie dat ik gewoon graag gezien wilde worden door de mensen om wie ik gaf. Alleen wist ik niet hoe ik dat op een constructieve manier kon doen. Ik kwam er tijdens de therapie achter dat ik deze coping ook hanteerde binnen mijn werk, waar ik graag alles goed wilde doen en moeite had om assertief te zijn, binnen mijn vriendenkring en naar mijn beide ouders toe.
In de therapie leerde ik – dat ik niet alles kon oplossen met mijn hoofd – maar door het doen van experimenten en de interactie met de andere groepsleden ervaarde ik dat wanneer ik mezelf serieus nam en duidelijk was in wat ik wilde en voelde, de ander niet zomaar bij mij weg zou lopen en mij serieus neemt. En dat ik de uitkomst van een confrontatie niet kan sturen, zeker niet door ervoor weg te lopen. Ik merkte dat weglopen het alleen maar moeilijker maakt. Ik leerde onderscheid te maken tussen mijn emoties en emoties die een ander op mij projecteerde, dat ik daar begrip voor kan hebben maar ze niet hoef weg te nemen of ze zelf moet incasseren om de ander een beter gevoel te geven.
Ik ontdekte ook dat ik zelf net zo goed projecteerde (bijvoorbeeld op familieleden) dat ze mij niet wilden, maar toen ik daarover toch ging praten met ze, bleek dat mijn angst te zijn en wilden zij en ik juist heel graag inhoudelijk contact met elkaar.
Nu na 3 jaar in therapie te hebben gezeten kan ik zeggen dat ik door veel feedback van de groep en allerlei experimenten, zoals een rollenspel, ik in de eerste plaats eerlijk ben geworden naar mijzelf en naar mijn eigen behoeften. Daar schaam ik mij niet meer voor, ik ben veel minder bang voor afwijzing, wanneer ik mijn behoeftes eerlijk uit. Ook ben ik een stuk assertiever geworden en durf ik voor mijn behoeftes op te komen zonder bang te zijn dat ik er niet mag zijn/ of niet belangrijk gevonden word.
Mijn hele reis heeft ervoor gezorgd dat ik zo veel dichter bij mijn vrienden en familie sta en veel gelukkiger ben met mijzelf en de mensen om mij heen.
Patrick
