Waar ik (Roos) zo bang voor was geweest, was waarheid geworden. Er was ontrouw geweest in ons huwelijk. Wat een verdriet, wanhoop en ontreddering toen Hugo dit aan het licht bracht. Het perfecte plaatje viel in duigen. Hoe nu verder, want we hebben ook twee prachtige kinderen en ik wilde ons gezin niet opgeven. Dat was voor mij gelijk wel duidelijk. Ik wilde gaan voor herstel van ons huwelijk. Maar was het te herstellen? Zou het lukken om ons weer verbonden te gaan voelen? Om zonder oordeel naar elkaar te luisteren? Ons hart te delen?
Eindelijk. Ineens was het daar. Hét moment waarvan ik altijd wist dat het eens zou komen: ik (Hugo) gaf mijn ontrouw toe. Eindelijk geen leugens meer, maar de waarheid. Eindelijk een opening naar andere tijden. Op dat moment maakte het mij niet meer uit of dat een tijd van scheiden zou worden of samen doorgaan. Zolang er maar geen leugens meer waren. Nadat de waarheid eruit was, kwam ik na een tijdje toch in een soort eenzaamheid terecht: “En nu dan?”. Ik probeerde wel contact te zoeken, maar de juiste ‘gesprekmethode’ bleek zoek. Ik wist niet hoe ik kon vertellen wat ik wilde vertellen en ik wist niet te luisteren wat Roos écht te vertellen had. Irritatie en verwijten maken was wat overbleef. Ik besefte dat een andere manier van communiceren nodig was, waarin gevoel en emoties een plek moesten krijgen in plaats van te graven in het verleden en maar blijven speuren naar wat er was gebeurd en waarom het was gebeurd. Zo kwamen we samen bij Annelies uit. Focus op emotie; dat sprak ons beiden aan.
We deelden in die tijd praktische zaken met elkaar, maar zeker niet ons hart. We leefden ons eigen leven naast elkaar. En het was niet de eerste keer dat we aan therapie zouden beginnen. Voordat we bij Annelies kwamen hebben we hulp gehad op het gebied van porno verslaving, want dat speelde er in het leven van Hugo voor ons huwelijk. Ik dacht dat het een gepasseerd station was toen we gingen trouwen, maar dat bleek niet zo te zijn. Het ging door in ons huwelijk met vele malen van ontrouw tot gevolg. Ik (Roos) heb mezelf zo vaak afgevraagd waarom ik mij zo ongelukkig voelde. Ik voelde me niet gezien, maar misschien nog wel belangrijker… ik liet me niet zien. Ik ging voorbij aan wat ik voelde, ik zat veelal in mijn hoofd. Ik negeerde mijn gevoel en ging maar door.
De intake bij Annelies heb ik (Roos) als confronterend ervaren. Ik besefte mij ineens hoe heftig het is geweest wat we hebben meegemaakt. Annelies vroeg of haar hulp zin zou hebben: “ben ik niet de volgende in de rij”. Dat was pijnlijk om te horen, want ik wilde zo graag horen dat ze ons kon helpen en dat het goed zou komen. “Jullie moeten hard aan de bak”, was wat Annelies zei. Pff zo verdrietig waarom hebben we het zover laten komen?
Ja dat “Ben ik niet de volgende therapeut in de rij” hoor ik Annelies ook nog zo zeggen. Boem. Duidelijke taal. En, zo bleek, was dat geheel in de stijl van Annelies. Super duidelijk en confronterend, maar altijd met respect. Op verrassende momenten, prikkend naar mijn motivatie waarom ik toch in therapie ben gegaan. En tegelijkertijd mij ondervragend naar mijn eigen gevoelsbeleving; omschrijf wat je voelt. Spreek dat uit. Ja, spreek dat uit? Lekker makkelijk gezegd. Bij iemand (Roos) die mij snel beoordeelt? Toch ‘moest’ het van Annelies en hielp ze ons met ‘gespreksregels’: de ene avond was het mijn avond om te praten, een ander moment het moment van Roos. Geen weerwoorden, alleen praten, vragen stellen en proberen in te leven. Deze voor mij nieuwe ‘gespreksmethode’ maakte indruk door het effect wat het had; ik neem dit nog altijd mee omdat ik hiermee ook ruimte neem voor mijn eigen gevoel. Dat doet er namelijk óók toe! Evenals het gevoel van Roos.
Als ik terug kijk op het proces wat we doorlopen hebben zie ik wel dat de basis lag in de zin “jullie moeten hard aan de bak”. Ik had namelijk de neiging om mij afhankelijk op te stellen: “zeg jij maar even hoe we het moeten doen, kom jij maar met een oplossing”, en dat is nu net wat ik af moest leren. Zelf verantwoordelijkheid nemen en dat is (nog) een hele klus. We begonnen de eerste keer met het maken van een stilstaand beeld van hoe we de situatie op dat moment zagen. In één oogopslag werd duidelijk hoe het ervoor stond. Ik hunkerend naar aandacht en gezien willen worden en Hugo stond al met een voet buiten de deur. Maar ook waar we naar toe wilden werd zichtbaar; een omhelzing waarin we ons beiden veilig en geliefd voelden. En daar werd iets van hoop in de wanhoop geboren. We kwamen erachter dat we veel dingen voor elkaar invulden. We leerden om pijnlijke gevoelens uit te spreken. Wat was dat altijd spannend om te doen! Annelies wist vaak met één vraag de juiste snaar te raken en ze kon met ons allebei invoelend meebewegen zonder partij te trekken. Dat heeft veiligheid gegeven om pijnlijke, verdrietige herinneringen en boosheid te delen.
“Zijn jullie in voor een experiment”? Deze zin zul je zeker uit de mond van Annelies gaan horen. Soms vertellen woorden niet alles. Door het doen van een ‘simpele’ opdracht/experiment werd duidelijk welk gevoel er bij mij speelde. Iets wat duidelijk werd door het te beleven; niet alleen om over te praten. Super spannend soms, maar telkens waardevol waarin ik telkens besefte welk gevoel ik gelukkig nog had voor Roos. Dat gaf mij hoop voor een écht andere toekomst samen. En ik zag hetzelfde effect bij Roos!
Ik worstelde met het bestempelen van Hugo als hoofdschuldige in het hele verhaal. Hij had er immers voor gekozen om het elders te zoeken. Maar gaandeweg kwam ik achter mijn eigen aandeel. Het niet delen van wat er in mij leeft. Het klagen bij onvrede om zo aandacht te krijgen en ik heb in gezien dat ik Hugo daarmee van mij af duwde. Zicht krijgen op mijn eigen tekortkomingen heeft voor meer gelijkwaardigheid gezorgd. Annelies raadde mij op een gegeven moment aan om naar groepstherapie te gaan, om te leren dichterbij mijn gevoel te komen, want ik zat zoveel in mijn hoofd. Ik ervoer het als pijnlijk en verdrietig dat ik dit blijkbaar nodig had. Mijn ego speelde op: heb ik dat nodig? Zie mij hier nu zitten…. In het begin was ik ook meer een observant dan een deelnemer. Ik kon daar niet meer een mooi plaatje voorhouden en wat voelde ik een schaamte over de situatie waarin ik zat. Daardoor ging het ook niet gelijk beter met mij. Ik wilde zo graag veranderen, maar ik wist ook niet hoe. Toen ik uiteindelijk mijn verhaal gedaan had in de groep was er opluchting. Ik was geland en deelnemer geworden. Het was zo fijn om te ervaren dat er geen oordeel was, maar een luisterend oor en support en dat ik merkte dat ik niet alleen was hierin. Ik kwam erachter hoe ik op een verkeerde manier vergroeid was met (zelf) oordeel. Ik heb geleerd om geen oordeel te geven aan mijn gevoel. Er geen doekjes omheen te winden of mij te verontschuldigen, maar… Dit is het! Dat zorgde voor rust. En als ik bij mijn gevoel bleef oogstte het juiste begrip. In het contact met Hugo merkte ik dat er compassie kwam en hij aandachtiger naar mij luisterde, omdat alle verklaringen achterwege bleven en ik mezelf liet zien. Hij zag mijn hart en ontmoette niet mijn hoofd. Ik mocht ook leren om zelf initiatief te nemen, verantwoordelijk te zijn voor mijn gevoel en niet af te wachten tot Hugo een opening gaf. De verlammende overtuiging dat ik geen goede gesprekken zou kunnen voeren is om zeep geholpen. Niet door eindeloos erover te praten maar doordat Annelies het me liet ervaren tijdens een sessie. Dat is ook het mooie aan de groepssessies .. je gaat ervaren, voelen wat iets met je doet. En zo’n ervaring zegt vaak meer dan duizend woorden en blijft ook nog eens langer hangen 😉 We zijn door een vurige situatie gegaan, die ons ondanks veel verdriet en pijn ook dichterbij ons zelf en elkaar heeft gebracht.
Zoals Roos worstelde met het bestempelen van mij als hoofdschuldige, had ik last van mijn schuldgevoel, maar ook dat ik niet altijd de schuldige wil blijven. Door de inderdaad vurige situaties en gesprekken die we bij Annelies en samen hebben gehad, ontdekten we beide het belang van tijd voor elkaar nemen, écht naar elkaar te luisteren maar bovenal aan elkaar laten merken wat je voelt. Want dat doet er wél toe. En het gevolg is: opluchting, eigenwaarde, een verdwijnend schuldgevoel en bovenal groeit de verbinding met Roos. Hobbelige momenten hebben we nog steeds en ik durf nu wel te zeggen na de inzichten die ik heb geleerd bij Annelies: gelukkig maar! Ik zie het nu als bewijs dat ik niet meer wegloop voor mijn gevoel maar er juist voor kies om mijzelf wél te laten zien. In alle opzichten. En daar zijn we (Annelies) heel dankbaar voor! Vol vertrouwen gaan we samen de toekomst in.
Roos en Hugo
